Mehmet Akif Ersoy Evi

Ankara’daki çok sayıda tarihi yapının yer aldığı Sıhhiye semtinde bulunan Türkiye Cumhuriyeti Milli Marşı’nın yazarı Mehmet Akif Ersoy’un bir dönem kaldığı ev, günümüzde dünyanın dört bir yanından ve her yaştan ziyaretçisini ağırlayan oldukça önemli bir turistik mekandır. Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin resmi milli marşı İstiklal Marşı’dır. Tüm dünya tarafından en az bir kez duyulmuş ve kelimelerindeki duygu yoğunluğu oldukça yüksek olan bu marşın yazarı da Mehmet Akif Ersoy’dur. 10 kıtadan oluşan bu marş, yazıldığı dönemde öyle zorlu süreçlerin ardından kaleme alınmıştır ki yazarı tarafından “Allah bir daha bu millete istiklal marşı yazdırmasın!” diye dua ettirmiştir. İşte bu marşın kaleme alındığı ve yazarının yaşadığı ev de ilk olarak 1949 yılında müzeye dönüştürülmüştür. Bir süre sonra ise atıl duruma geçen ev, 1984 yılında ise yeniden restore edilerek ziyarete açılmıştır. Mehmet Akif Ersoy’a ait kişisel eşyaların tıpkı o günlerdeki zorlukların izlerini taşıdığı gün gibi aşikar olan müzede, o dönemin fotoğrafları, şairin diğer şiirleri ve hayatına dair kesitleri bulmak mümkündür. Bilmeyenler ya da daha önce tamamına erişme fırsatı bulamayanlar için İstiklal Marşı’nı yazımıza da ekledik… Bu marşın dizelerini yazmaya vesile olmuş tüm Kurtuluş Savaşı şehitlerimizi, Ulu Önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü, onun silah arkadaşlarını ve Türk edebiyatının en kıymetli kalemi Mehmet Akif Ersoy’u sonsuz şükranla anıyoruz. Ruhları şad olsun. İstiklal Marşı Korkma! Sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak, Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak. O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak; O benimdir o benim milletimindir ancak. Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal! Kahraman ırkıma bir gül; ne bu şiddet, bu celal? Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal… Hakkıdır, Hakk’a tapan milletimin istiklal. Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım, Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım. Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım, Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım. Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar, Benim iman dolu göğüsüm gibi serhaddim var. Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar, “Medeniyet” dediğin tek dişi kalmış canavar? Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın, Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın. Doğacaktır sana vadettiği günler Hakk’ın, Kim bilir belki yarın belki yarından da yakın. Bastığın yerleri “toprak” diyerek geçme, tanı, Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı. Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı, Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı. Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda? Şüheda fışkıracak, toprağı sıksan şüheda. Canı, cananı, bütün varımı alsın da Hüda, Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda. Ruhumun senden İlahi, şudur ancak emeli: Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli. Bu ezanlar, ki şehadetleri dinin temeli, Ebedi, yurdumun üzerinde benim inlemeli. O zaman vecd ile bin secde eder, varsa taşım, Her cerihamdan, İlahi, boşanıp kanlı yaşım, Fışkırır ruhumücerret gibi yerden naaşım, O zaman yükselerek arşa değer belki başım. Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal! Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal. Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal. Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet; Hakkıdır, Hakk’a tapan milletimin istiklal! Mehmet Akif Ersoy